DIALOGI
Do drzwi mieszkania profesora dzwonek.
|
Panie profesorze jest telefon do pana u nas. Ktoś dzwoni. Mówi, że to ważna sprawa. | |
|
Dziękuję. | |
| Idą do Winnickich. Jan goni nerwowo po domu w poszukiwaniu zapalniczki. | ||
|
Szlag mnie zaraz trafi. | |
|
|
Bardzo proszę panie profesorze. | |
|
|
Dziękuję bardzo. Bardzo przepraszam, ale to naprawdę musi być coś ważnego. | |
|
|
Ależ nie szkodzi, proszę uprzejmie panie profesorze. Telefon jest od tego, żeby rozmawiać. I na przyszłość proszę się nigdy nie krępować. Naprawdę bardzo proszę. | |
|
|
Dziękuję bardzo. | |
|
|
do Jana - Co się dzieje myszko? | |
|
|
Co się dzieje myszko? Dwadzieścia zapalniczek w domu a jak potrzeba to ani jednej. |  |
|
|
rozmawiając przez telefon - Tak to ja. Adam nie jąkaj się, tylko powiedz o co chodzi. | |
| Jola znajduje zapalniczkę. Siada Winnickiemu na kolanach i zaczyna go obcałowywać. | ||
|
|
pokazując na profesora - Żaba przestań no. | |
|
|
do telefonu - Wykluczone, to prowokacja. |  |
|
|
wtrącając się - Drogi sąsiedzie, wie pan co? Ja bardzo przepraszam panie profesorze, że się wtrącam, ale ja myślę, że z tymi prowokacjami to trzeba by ostrożnie. Wie pan, to się tak mówi. Na przykład kiedyś w jednej fabryce oddział ZOMO zgłosił się na ochotnika, żeby uporządkować salę na sesję. Wszyscy zaczęli krzyczeć: prowokacja, prowokacja! A oni przyjechali, poustawiali krzesła, posprzątali i poszli. Także chyba trzeba by ostrożnie. Ja tak myślę. | |