DIALOGI
Anioł siedzi przy stoliku, dłubie w nosie a z wydłubanej substancji robi toczy sobie kulki. Tę upojną czynność przerywa pukanie do drzwi.
|
Wlaz! | |
| Do pokoju wchodzi murzyn. W ręce trzyma szklankę, przykrywając ją drugą ręką, tak by jej zawartość nie wydostała się na zewnątrz. | ||
|
|
Aaa... jaki pan miły, e whisky? | |
|
Tu niech pan patrzy, to zwierzę, o! |  |
|
|
Eee... jakie to zwierzę panie, to jest normalny karaluch. Karaluch, rozumie pan? | |
|
|
Rozumie pan. | |
|
|
Taki robal. Nie... niech się pan nie martwi, on nie gryzie. | |
|
|
To ja wiem, ale co on robi w mojej kitchen? Ja nie znałem to słowo i przyniosłem żeby pan widziała to. | |
|
|
To teraz wiem, no. Panie, tam gdzie mieszkają ludzie... | |
|
|
Ja. | |
|
|
... tam są i karaluchy. Więc niech pan się nie przejmuje. | |
|
|
I co ja mam z tym zrobić? | |
|
|
A tego to ja już nie wiem wie pan, to jest pański robak. | |
|
|
Mój? (Murzyn wyrzuca i rozdeptuje robaka na podłodze.) Także twój, wspólny. Kubeł szmata, o! | |
|
|
Miećka! Chodź no tu ze ścierą! (Zabiera się z powrotem do kopania w nosie.) | |
| A w mieszkaniu profesora, coś dziwnego łazi po ścianie. Profesor pisze na maszynie, zauważa to coś i woła Zosię, która w kuchni rozmawia z sąsiadką Lewicką. |  |
|
|
Zosiu! Zosiu pozwól tu na chwilę. Dzień dobry pani. | |
|
Dzień dobry. Dzień dobry. | |
|
|
Zosiu powiedz mi, co tu chodzi po ścianie? | |
|
|
odskakując nerwowo na widok zauważonego na ścianie robala - Jezus kochany! Panie profesorze to jest jakaś odmiana chrząszcza. | |
|
Jaka tam odmiana chrząszcza, to jest karakon. | |
|
|
Nie, nie, nie. Pomyliłam się. Panie profesorze dla mnie to wygląda na prusaka. | |
|
|
Prusak? | |
|
|
Jaki prusak? To jest karakon. Ja zęby zjadłam na karakonach, ja wiem, że to jest karakon, no widzę. | |
|
|
demonstrując - He... przecież widzi pani, że ma ten... o ten... tu tą hałdę ma ten... ten ma tu, tu ma te... i tu ma ten płaszcz chitynowy ma, o tak zarzucony. |  |
|
|
sprzeczając się z Lewicką - Jaki ten, to jest karakon. Ale ja wiem co to jest proszę pani, ja się karakonami... | |
|
|
Zosiu, Zosiu! Bez względu na to, co to jest, proszę usuń to ze ściany. | |
|
|
Ale to naprawdę jest karakon. Karakon. | |
|
|
Wyraźnie jest płaszcz chitynowy tak nasunięty. | |
|
|
zmiatając go ze ściany na szufelkę a następnie z niej za okno - Karakon. | |
|
|
No, prusaczek. | |
|
|
Teraz proszę zamknąć okno. To zwierze gotowe jeszcze tu przyfrunąć. | |